O książce: 1962 / W dziejach antyfeudalnych powstań ludowych średniowiecza husycki ruch rewolucyjny w Czechach XV w. zajmuje znaczące miejsce. Było to największe ze wszystkich powstań narodów Europy w epoce klasycznego feudalizmu. Naturalnie wydarzenie to przyciągnęło i nadal przyciąga uwagę wielu badaczy z różnych krajów świata. W historiografii burżuazyjnej na pierwszym miejscu stawiano motywy religijne, a czasem narodowowyzwoleńcze ruchu, zaciemniając jego społeczne, antyfeudalne znaczenie. Historiografia reakcyjna, fałszująca ruch husycki, generalnie odrzucała jego pozytywne znaczenie. Dopiero w ostatnich latach ukazały się specjalne prace czechosłowackich, sowieckich, polskich, niemieckich, węgierskich i rumuńskich historyków marksistowskich, które słusznie analizują przede wszystkim przyczyny społeczne, antyfeudalną istotę i historyczne znaczenie ruchu husyckiego. Głównym celem tej pracy są wymagania programowe Taborytów. Studiowanie taboryckich nauk Chiliastów i ich praktycznej działalności daje nam możliwość głębszego i jaśniejszego wyobrażenia sobie twórczej roli narodu w procesie historycznym. Szczególne znaczenie ma badanie rewolucyjnej praktyki Taborytów, ich próby urzeczywistnienia wielowiekowego marzenia ludzi o społeczeństwie bez klas, bez wyzysku człowieka przez człowieka, o stworzeniu królestwa powszechnej i prawdziwej równości. Charakteryzując historyczne znaczenie wojen husyckich, autor stara się ukazać je na tle największych antyfeudalnych ruchów ludowych średniowiecznej Europy.